In Frankrijk is een krachtige beweging ontstaan als reactie op een poging om de pensioenleeftijd te verhogen. Terwijl miljoenen mensen zijn gaan staken en de straat op zijn gegaan, hebben president Emmanuel Macron en zijn handlangers geprobeerd deze beweging de kop in te drukken door het politiegeweld tot dodelijke extremen op te voeren. In het volgende verslag bieden we een chronologie van de gebeurtenissen van de afgelopen week, inclusief een vertaling van een verslag van een deelnemer aan de beweging en een verklaring van de ouders van een persoon die in coma ligt. Je kunt een overzicht lezen van de eerste fase van de beweging en een analyse van de kwesties die op het spel staan hier in het Engels.

---

Toen de Franse president Emmanuel Macron zich vorig jaar verkiesbaar stelde, was een onpopulaire pensioenhervorming die werknemers zou dwingen een aantal jaren langer te werken voor hun pensioen een onderdeel van zijn platform. Omdat de Fransen moesten kiezen tussen uitgesproken fascisten en neoliberalen, kozen ze Macron met tegenzin, maar sindsdien is er een krachtmeting aan de gang.

De beweging tegen de pensioenhervorming begon met een staking op 16 januari 2023. Beleefde protesten maakten plaats voor algemene onrust op 16 maart, toen premier Élisabeth Borne artikel 49.3 van de grondwet gebruikte om een stemming in de Nationale Vergadering te omzeilen en de nieuwe wet met geweld uit te voeren. Naarmate de opstand aan kracht won, werd het verzet tegen de pensioenhervorming uitgebreid tot afwijzing van het neoliberalisme in zijn geheel. De protesten, stakingen en blokkades werden gebaren van verzet tegen de willekeur van de uitvoerende macht en tegen Macron en zijn trawanten (“Macron et son monde”), die doen denken aan de beweging Gele Vesten in 2018.

Vandaag heeft de beweging een andere fase bereikt. In antwoord op de intensivering van de strijd en de diversificatie van tactieken en strijdfronten, heeft de politie het geweld waarmee ze demonstranten aanpakken drastisch geëscaleerd. Zelfs zakelijke media zoals de The Financial Times bekritiseren Macron’s repressieve en autoritaire aanpak van de beweging.

De algemene staking van 23 maart

Op 22 maart, de dag voor een algemene staking opgeroepen door de vakbonden, wakkerde Macron het vuur van de wrok aan. Hij verscheen voor de bedrijfsmedia met een horloge ter waarde van 80.000 euro, dat hij tijdens het interview subtiel probeerde af te doen. In dat mediaoptreden presenteerde Macron een autoritaire en minachtende figuur, die loog over de beweging en de onderdrukking door de politie. In feite vertelde hij de vakbonden en het volk dat hij niets gaf om wat zij te zeggen hadden of om hun leven in het algemeen.

Op donderdag 23 maart gingen ongeveer 3,5 miljoen mensen de straat op, waarvan meer dan 800.000 alleen al in Parijs. De blokkades en stakingen waren succesvol in het hele land en troffen middelbare scholen, universiteiten, stadsvervoer, vuilniswagens, raffinaderijen, havens, luchthavens, treinen, snelwegen en andere instellingen. De dag eindigde met talrijke “manifs sauvages” (wilde marsen) in de straten van Parijs en branden in het hele land - sommige bij symbolen van de uitvoerende macht en de regering, waaronder districtskantoren, gemeentehuizen, en politiebureaus.

Hoewel het voelde als een overwinning en een soort samenkomst, bleek donderdag ook dat Macron en zijn politie de ontluikende opstand koste wat kost de kop wilden indrukken. De politie richtte zich zonder uitzondering op iedereen - zo onthoudt zij zich gewoonlijk van het aanvallen van de veiligheidslijn die de vakbonden beschermt, maar in dit geval aarzelde zij niet. Er circuleerden beelden waarop de politie demonstranten zonder onderscheid aanviel en militaire GM2L-granaten naar boven en in de menigte schoot en mensen bewusteloos sloeg. Hoewel de Franse politie er nooit voor terugdeinst militaire wapens te gebruiken om opstandige menigten te bedwingen - bijvoorbeeld tijdens de Gele hesjesbeweging en de ontruiming van de ZAD in Notre-Dame-des-Landes in 2018 - is het ongebruikelijk dat zij het niet alleen gemunt heeft op het zwarte blok, maar ook op verkozenen, vakbonden, studenten en kinderen. In veel gevallen reageerde de hele menigte met collectieve woede, wat ook ongebruikelijk is.

Vergeleken met het enorme aantal mensen op straat, waren er maar heel weinig arrestaties. Dat had twee redenen. Ten eerste waren de mensen goed georganiseerd, waren ze in de meerderheid en beschermden ze elkaar zoveel mogelijk. Ten tweede probeerden de agenten geen mensen te grijpen, maar fysieke en emotionele schade toe te brengen, in de hoop de vele mensen die voor het eerst de straat op gingen te ontmoedigen om terug te keren. Of dat gelukt is, valt nog te bezien.

De staking gaat door

Vrijdag 24 maart begon met een sterke aanwezigheid in de stakingslinies, in het bijzonder in de raffinaderij Total Normandië (dicht bij Le Havre). Mensen uit Parijs en naburige regio’s kwamen de hele nacht en vroeg in de ochtend de blokkade ondersteunen. Kameraden die de Franse popcultuur waarderen zullen blij zijn te weten dat rapper Medine en actrice Adèle Haenel bij de staking aanwezig waren.

Een onderdeel van het steunen van de staking is het verzet tegen “réquisitions.” Hoewel het stakingsrecht in de Franse grondwet staat, is er een wettelijke bepaling die de lokale overheid (la Préfecture) toestaat stakers weer aan het werk te zetten als de staking de economie in gevaar brengt. In Le Havre bleef de blokkade sterk, maar de staat heeft in het hele land réquisities uitgevoerd, vooral op het gebied van energie. Dit bevestigt dat de staking werkt, aangezien er meestal een vertraging is tussen het sluiten van de raffinaderijen en het begin van brandstoftekorten, maar het geeft ook aan dat de regering bereid is de politie naar de huizen van de mensen te sturen om hen weer aan het werk te dwingen.

25 maart: bloedbad in Sainte-Soline

Op zaterdag 25 maart verzamelden 30.000 mensen zich in Sainte-Soline, een klein stadje in de buurt van Poitiers, om te protesteren tegen de privatisering van het water en het uitgraven van het grootste van de industriële “mega-bassins” in Frankrijk. Aangekondigd door de Confédération Paysanne (de grootste en meest historische vakbond van landarbeiders in Frankrijk), het collectief Bassines Non Merci! (BNM), Les Soulèvements de la Terre (letterlijk: “Aardopstanden”), en meer dan honderd andere verenigingen en vakbonden, ging het om hetzelfde doel als het vorige protest op diezelfde plaats: voet zetten in de lege krater waar het bassin zou moeten komen.

De vorige mobilisatie in Sainte-Soline was een succes. Op zaterdag 30 oktober 2022 marcheerden ongeveer 7000 mensen naar het bassin en slaagden erin de massale politielijnen (1700 politieagenten ondersteund door helikopters) te doorbreken. Drie groepen liepen in teams, met verschillende trajecten en strategieën, gericht op drie verschillende toegangspunten met geschaalde niveaus van risicotolerantie; het was allemaal opgezet als een groot spel in de stijl van capture-the-flag. De politie deed haar best om terug te slaan, maar werd overweldigd.

Op 25 maart was de sfeer aanvankelijk vrolijk en vastberaden, een voortzetting van de toon van oktober. Veel tekenen waren bemoedigend. Het aantal deelnemers was meer dan verdrievoudigd sinds de vorige demonstratie, waarschijnlijk profiterend van het feit dat een krachtige beweging in het hele land in volle gang was. Boeren van de Confédération Paysanne met tractoren waren de politielijnen ontlopen om het kamp te bereiken, dat vrij dicht bij de plaats van het geplande megabekken was opgezet.

Het werd echter snel onaangenaam. De politie, vastbesloten om wraak te nemen voor de tegenslagen die zij elders in Frankrijk op straat had ondervonden, wilde een voorbeeld stellen aan de demonstranten op dit grote open terrein dat weinig beschutting of bescherming bood.

“Het doel van de demonstranten in Sainte-Soline was de politie te omzeilen en de krater te bereiken, en hun vlaggen te planten als een manier om hun neus op te halen voor de macht en deze absurde reservoirs. Het doel van de politie was om al hun geweld en brutaliteit in te zetten tegen onbeschermde (of slecht beschermde) demonstranten om ze te traumatiseren, verminken en demoraliseren.”

“De val van Sainte-Soline”

Opnieuw vormden zich drie groepen, maar toen zij de randen van het bassin bereikten, dwong de politie hen snel samen te smelten tot één stoet, waarbij zij allen door elkaar liepen. De politie viel eerst aan met traangas en granaatscherven, waarop de frontlinie antwoordde met vuurwerk en stenen. Onder politievuur, terwijl meer dan 5000 granaten uit de lucht vielen - waaronder traangasgranaten, waaronder de uiterst gevaarlijke GM2L-granaten - verdween elk onderscheid tussen het zwarte blok, de vakbondsleiders, politici en de rest van de mensen in de mars. Meer dan tweehonderd mensen raakten gewond, velen van hen ernstig.

De politie schoot opzettelijk op het deel van het veld waar de gewonden werden behandeld. Zij blokkeerden de ambulances en deden hun best om het onmogelijk te maken de gewonden tijdig naar het ziekenhuis te brengen om hun verwondingen te behandelen. Als gevolg van deze opzettelijk moorddadige strategie verkeren tot op heden twee mensen in kritieke toestand, met groot levensgevaar. Vele anderen zijn blijvend verminkt, sommigen verloren ogen.

Ondanks spectaculaire beelden van een enorm protestblok dat in het veld loopt tussen herten en traangas en van brandende politiewagens, ondanks de korte inval in de perimeter van het bassin, is het onmogelijk de dag als een succes te beschouwen. Nu is het tijd om te genezen en de balans op te maken. Het is duidelijker dan ooit dat de staat bereid is te moorden om de controle te behouden en de belangen te beschermen van de kapitalisten die de agro-industrie beheersen ten koste van een duurzame toekomst. Op dezelfde manier hebben de autoriteiten het protest in Sainte-Soline aangegrepen om zoveel mogelijk schade te berokkenen aan degenen die hen op straat te slim af waren geweest.

https://twitter.com/cardojo2/status/1640004370874941446

26 maart, Terug uit Poitou

Dit is een vertaling van een anoniem verslag terug dat het protest beschrijft dat op 25 maart plaatsvond in Sainte-Soline tegen de bouw van de megabekkens en de privatisering van het water.

Shit, wat doen we hier in godsnaam? Ja, ja, we vechten voor water, we vechten tegen de privatisering van het leven, we vechten tegen de staat die de belangen van enkelen beschermt in plaats van het leven van velen te verdedigen.

Hulp, Hulp! Hier, hier! En terwijl we schreeuwen en naar de gewonden wijzen, moeten we in de gaten houden wat er uit de lucht valt. Andere handen wijzen naar een projectiel recht boven ons hoofd. Wat is het? Traangas, steekgranaat? Identificeer het, evalueer de baan, het risico, ren een stukje, voel onze trommelvliezen barsten van de nabije explosie. Oren rinkelen voor een paar minuten.

Shit, wat doen we hier nu weer? Ja, ja, de blauwe barrière oversteken om bij het bassin te komen. Ha, nee, niet een blauwe barrière maar twee, het is niet alleen blauw maar kaki groen, en het heeft draad hekwerk, en prikkeldraad, en er is de dijk om te beklimmen. Wat zit er achter dit alles verborgen? Een meer, water dat van iedereen is, opgepompt en opgeslagen voor de weinigen. Hulp, Hulp! Verdomme, waar zijn de artsen, het is nu echt dringend. Shit valt links, rechts, voor ons, achter ons. Hé, kameraad, heb je wat zoutoplossing nodig? Hé, heb je gemerkt dat je hoofd bloedt? Voorzichtig, granaat! Terugtrekken, een beetje, rustig blijven, weer naar voren.

Shit, wat doen we hier nu weer? Ja, ja, we hebben aantallen, we zijn de massa. het is alles wat we hebben tegen de militaire wapens die op ons neerregenen, die onze benen afsnijden, die onze ledematen verscheuren.

Hulp, hulp! Hoe lang zitten we hier al? Twintig minuten, misschien. Een groep medici zweeft rond een lichaam. Een van hen heeft al te weinig voorraad. De anderen hebben ook niet veel meer. Wat gaan ze doen? Wat gebeurt er met me als ik val?

Voorzichtig daar! Kijk uit voor de granaat een paar meter verderop, kan me niet herinneren te bewegen, explosie, hoofd bonkt. Verdomme, ik ben kapot, ik vergat weg te rennen. Ik ben in orde, ik moet vooruit blijven gaan. Pak je partner, even kijken of zij ook in orde zijn. Alles goed. Laten we gaan.

Er is vuur voor ons, zwarte rook van de brandende voertuigen, witte rook van het traangas, de flits van een vlam, de vonk van een granaat die afsterft, we kunnen niets zien.

Hoe lang waren we daar? Twee, drie uur? Minder dan een uur, eigenlijk. Een eeuwigheid, of was het niet lang genoeg?

Waarom vielen we ineens terug? Een man op het randje van de dood vooraan, een rij vierwielers die ons probeerden te omsingelen, het besef dat we geen kans maakten, vermoeidheid in de frontlinie?

Shit, wat deden we daar? Het is voorbij.

De gewonden evacueren, herenigen met de bemanning. De schok voelen in de ogen van de anderen, de verwondingen beoordelen, een paar woorden zeggen. Een kameraad breekt in tranen uit, we kruipen dicht tegen elkaar aan. Absurd, oneffen, gevaarlijk.

Wat gebeurt er na zoiets? Iemand moet het weten.

We gaan naar huis, een eindeloze stoet zwart van woede en wrok, een onwillig leger, uitgeput. We leven nog, we hebben geluk.

---

---

Communiqué van de ouders van Serge (S.) op 29 maart 2023

Dit is een vertaling van een verklaring van de ouders van een activist die nu na 10 dagen na het politiegeweld in Sainte-Soline nog in coma ligt.

[Woord van vertaler: deze persoon ligt momenteel (05/04/2023) nog steeds in comma.]

Na de verwonding veroorzaakt door een GM2L granaat, tijdens de demonstratie van 25 maart 2023 georganiseerd in Sainte-Soline tegen de irrigatiebekkenprojecten, ligt onze zoon Serge momenteel in een ziekenhuis te vechten voor zijn leven.

Wij hebben een klacht ingediend wegens poging tot moord en vrijwillige belemmering van de komst van de hulpdiensten; en wegens schending van het beroepsgeheim in het kader van een politieonderzoek en verduistering van informatie uit een daartoe bestemd dossier.

Naar aanleiding van de verschillende in de pers verschenen artikelen, waarvan vele onjuist of misleidend zijn, willen wij het volgende kenbaar maken:

• Ja, Serge staat op de “S” lijst (“State Security” watch list) - zoals duizenden activisten in het huidige Frankrijk.
• Ja, Serge heeft juridische problemen gehad, zoals de meeste mensen die tegen de gevestigde orde vechten.
• Ja, Serge heeft deelgenomen aan vele anti-kapitalistische demonstraties, zoals miljoenen jongeren over de hele wereld die denken dat een goede revolutie niet te veel zou zijn, en zoals de miljoenen arbeiders die momenteel strijden tegen de pensioenhervorming in Frankrijk.

Wij geloven dat dit geen criminele daden zijn die onze zoon zouden besmeuren, maar integendeel dat deze daden hem tot eer strekken.

Serge’s ouders
29 maart 2023

---

De staking gaat door.

Terug in de stad namen veel mensen deel aan een landelijke mobilisatie tegen de “Loi Asile et Immigration” (ook wel de Loi Darmanin, genoemd naar de minister van Binnenlandse Zaken - de hoofdagent van Frankrijk, zeg maar). Deze wet, de volgende op de repressieve agenda van Macron, zal de rechten van migranten ernstig beperken en de opsluiting en deportatie van verbannen mensen en mensen zonder papieren op Frans grondgebied vergemakkelijken. Hoewel het aantal mensen dat dat protest bijwoonde niet in de buurt kwam van het aantal mensen dat protesteert tegen de pensioenhervorming, bouwen we langzaam banden op die antiracistisch verzet en solidariteit verbinden met het bredere verzet tegen de regering.

Vanaf zaterdag werd het politiegeweld het belangrijkste onderwerp van gesprek en media-aandacht. Gérald Darmanin en Laurent Nuñez (de hoofdagenten van respectievelijk Frankrijk en Parijs) deden hun best om leugens te verspreiden over de gebeurtenissen in Sainte-Soline en om te proberen de politievergelding in Parijs te legitimeren. In de stad stonden de BRAV-M politie-eenheden - de “mobiele” eenheden die mensen op motoren achtervolgen - centraal in deze discussie. Er is al een opmerkelijk aantal video’s van de BRAV-M die geïsoleerde personen aanvallen, mensen overrijden en mensen verbaal en seksueel misbruiken; dit hoeft niet te verbazen, aangezien hun voorouders, de “voltigeurs” beroemd waren om vergelijkbaar gedrag, waaronder de moord op Malek Oussekine in 1986, die de film La Haine. inspireerde.

Sommige vakbonden - waaronder de CGT en Solidaires - spraken zich ook uit tegen het politiegeweld, solidair met degenen die in Sainte-Soline geleden hebben. De slogan “Ni oubli, ni pardon” (“niet vergeten, niet vergeven”) verspreidt zich langzaam onder de stakende arbeiders. Zelfs de internationale media die de beweging verslaan en de autocratische en repressieve strategie van Macron veroordelen, beginnen zich te concentreren op het politiegeweld in plaats van op de pensioenhervorming.

Op verschillende werklocaties hadden de werknemers als gevolg van vorderingen en vermoeidheid in het weekend een stakingspauze ingelast. Velen hebben maandag en dinsdag de staking weer hervat, maar er heerst ongetwijfeld een zekere vermoeidheid onder de stakers en hun aanhangers, verdubbeld met verdriet en angst tegenover de grootschalige militaire repressie. Darmanin en Macron hopen de publieke opinie te beïnvloeden door het schrikbeeld van geweld voor de ogen van de mensen te zwaaien, zoals de regering deed om de Gilets Jaunes beweging in december 2018 te onderdrukken. Of deze strategie succesvol zal zijn, valt nog te bezien. Het zal deels afhangen van hoe succesvol we zijn in het presenteren van andere narratieven.

De algemene staking van dinsdag 28 maart was relatief succesvol, afhankelijk van wie je het vraagt. Het aantal mensen in de straten neemt af, maar het was nog steeds een van de hoogste van de afgelopen twee maanden - ongeveer twee miljoen. Steden in het westen van Frankrijk (“le Grand-Ouest”), bekend om hun opstandige neigingen, coördineerden succesvolle wegblokkades. Een aanzienlijk aantal raffinaderijen, brandstofopslagplaatsen en andere logistieke centra waren geblokkeerd of in staking; meer dan 400 benzinestations in Frankrijk zaten op woensdag 29 maart zonder brandstof. Ook scholen en universiteiten bleven in staking, evenals de Eiffeltoren en andere bekende Franse instellingen.

Wat de demonstraties zelf betreft, waren de resultaten gemengd. Felle bijeenkomsten vonden plaats in Rennes en Nantes, waar het zwarte blok altijd offensief is, en in steden als Lyon, St-Etienne en Toulouse. In Parijs was de sfeer gespannen. Hoewel er laat op de dag enkele confrontaties met de politie uitbraken, voelden deze meer symbolisch dan strategisch aan. Veelzeggend is dat de spontane nachtmarsen zijn afgenomen. Als spontane marsen en andere vormen van directe actie terugkeren in de straten ondanks het machtsvertoon van de regering in het weekend, zou dat de beweging een tweede wind kunnen geven; zo niet, dan zou dat haar lot kunnen bepalen.

Hoewel de perverse retoriek van de regering ons handelen niet moet bepalen, is het belangrijk om de verhalen die zij proberen te propageren door te prikken. In wezen gebruikt Macron dezelfde strategie die hij gebruikte om de Gele hesjes te onderdrukken. Hij geeft de demonstranten de schuld van de verwondingen die de politie hen toebrengt, om degenen die zich tegen de politie verdedigen te bagatelliseren en in diskrediet te brengen, en om de escalatie van de politie-onderdrukking te rechtvaardigen.

Deze circulaire retoriek is al aan de orde in Darmanins leugens over de gebeurtenissen in Sainte-Soline, zoals onderzocht in de analyse “De val van Sainte-Soline”. Darmanin heeft een juridische procedure gestart om het collectief “Les Soulèvements de la Terre” te “ontbinden”, door ecologische sabotage gelijk te stellen aan terrorisme door te beweren dat veel van de demonstranten in Sainte-Soline al lange tijd op de “A-lijst van gevaarlijke individuen” staan (“fichés S” in de Franse databanken voor contra-informatie).

De staat probeert de publieke verontwaardiging over politiegeweld op zijn kop te zetten. Het doel is niet zozeer om het gebruik van militair geweld tegen ongewapende demonstranten te legitimeren - dat wil Macron niet toegeven - maar om het te presenteren als het onvermijdelijke neveneffect van zijn rechtvaardige inspanningen om de Franse Republiek te beschermen tegen gevaarlijke en onverantwoordelijke individuen die in hun eigen belang moeten worden tegengehouden.

Maar er is een andere manier om deze hele situatie te lezen.

Als Macron vastbesloten is om zijn agenda er zonder stemming door te drukken, hoe onpopulair die ook is, en om alle protest te onderdrukken door middel van gemilitariseerd politiegeweld, dan is de enige manier om de komst van regelrechte autocratie te voorkomen het tot stand brengen van een krachtmeting met de politie. In dat geval zijn degenen die het initiatief nemen om te experimenteren met manieren om zich tegen de politie te verdedigen niet infantiel of onverantwoordelijk. Integendeel, zij zijn het enige dat tussen ons en tirannie staat.

In deze geest hebben veel mensen opgeroepen tot bijeenkomsten in heel Frankrijk op donderdag 30 maart om zich te verzetten tegen het politiegeweld en op te komen voor de mensen die gewond zijn geraakt, van wie sommigen nog steeds vechten voor hun leven in het ziekenhuis liggen.

De confrontatie met de politie is geen kwestie van symmetrisch geweld, maar van hen te slim af zijn. Ze moeten te slim af zijn als ze ons fysiek of discursief proberen te isoleren en in het nauw te drijven. Het betekent samen escaleren, ongecontroleerd, als een netwerk dat te uitgebreid is om te omsingelen - bewegen, samenvoegen, aftakken, van koers veranderen en sneller innoveren dan zij kunnen bijhouden, en dat op elk soort terrein, van de straten zelf tot aan het verhaal over wat daar gebeurt.

Voorlopig dreigt de kwestie van het politiegeweld alle andere onderwerpen van publieke discussie te verdringen, met onder meer de pensioenhervorming, werk zelf en de macht van de staat. Dit kan ook een valstrik zijn voor de beweging. Ons alleen richten op de politie zal niet noodzakelijkerwijs een strategie opleveren waarmee we ze kunnen overwinnen.

De intersyndicale (de coördinatie van de acht grootste nationale vakbonden in Frankrijk) heeft opgeroepen tot de volgende landelijke staking op donderdag 6 april. In de ogen van velen is dat te laat, omdat de gebeurtenissen die zullen bepalen of de beweging leeft of sterft dan al hebben plaatsgevonden. Deze lange periode geeft de vakbonden de tijd om met de staat te onderhandelen: sommige vakbondsleiders hebben al met de regering gesproken. Hoewel enkele hardliners binnen de CGT en andere vakbonden zich verzetten tegen de druk van hun leiders om toe te geven, is het belangrijk te erkennen dat de geschiedenis van de vakbondspolitiek wordt gekenmerkt door talrijke voorbeelden van de negatieve resultaten van een dergelijk verzet.

Toen de vakbonden na de spontane protesten van donderdag 16 maart de algemene staking voor 23 maart aankondigden, geloofden velen natuurlijk ook dat de beweging de daaropvolgende week zou sneuvelen. Zoals altijd zal wat op straat gebeurt alles bepalen. Ondanks vermoeidheid, pijn en verdriet hebben de Fransen de strijd nog niet opgegeven. Leve de revolutie!

---

Verdere bronnen

• The Movement against the Pension Reform

---

Appendix: Een update over Serge

Wij presenteren een tweede verklaring geschreven door Serge’s kameraden en naasten, vrijgegeven op woensdag 29 maart.

Terwijl onze kameraad Serge blijft vechten voor het leven dat de staat hem probeert af te nemen, zijn we getuige van een nieuwe uitbarsting van geweld tegen hem. De media proberen hem af te schilderen als een man die neergeschoten zou moeten worden. Vandaag ligt hij nog steeds in coma, in kritieke toestand. Wij betuigen onze solidariteit aan Mickaël en aan allen die het brute geweld van de politie op hen hebben voelen neerkomen.

De burgerlijke media blijven eindeloos doorgaan met het napraten van zorgvuldig door de staat gekozen woorden om uit het niets de vijand te construeren die ze willen bestrijden. Hun valse front zal afbrokkelen tegenover de vele verhalen die de loop van de gebeurtenissen hebben gecorrigeerd en herschreven. De politie gebruikte granaten met het specifieke doel de demonstranten lichamelijk en geestelijk letsel toe te brengen; zij is verantwoordelijk voor het verhinderen van hulpverleners om de gewonden te evacueren, zelfs als dat betekende dat onze kameraden moesten sterven.

Inlichtingendiensten hebben de informatie die ze hadden verzameld over Serge vrijelijk uitgedeeld aan nieuwsredacties in het hele land. Hun doel is om ons te dwingen onszelf te definiëren in de woorden die de politie gebruikt. Wij gaan hier niet in op de bewust ingekorte versies van Serge’s identiteit die de politie heeft verspreid. Wij geloven niet dat er enige waarheid over hem te vinden is in de arcana van de staats- en mediapropaganda. Als revolutionair heeft Serge uit alle macht en gedurende vele jaren deelgenomen aan vele klassenstrijd tegen onze uitbuiting, altijd met het oog op de verbreding en versterking van het leven en de overwinning van het proletariaat.

En inderdaad, we mogen ons niet laten verpletteren.

Wij roepen allen die hem kennen op om anderen in hun omgeving te vertellen wie hij is. Onthoud: Serge weigert in de strijd de strategie van de staat om goede en slechte demonstranten te scheiden. Met hem en voor hem houden wij deze lijn aan.

Op dinsdag 28 maart hebben mensen overal hun solidariteit betuigd met de beweging tegen de pensioenhervorming in Frankrijk. We hebben ook veel berichten ontvangen van internationale kameraden. Wij danken hen hartelijk en moedigen hen aan de beweging voort te zetten en te steunen. Er zijn al meer acties gepland, en we moedigen mensen aan om zonder terughoudendheid mee te doen en ze te vermenigvuldigen, in Frankrijk en in de rest van de wereld.

We willen dat dit bericht zo breed mogelijk wordt verspreid.

PS: Er zijn veel geruchten over Serge’s medische toestand. Deel ze niet. Wij houden jullie op de hoogte.

Om ons te contacteren: s.informations@proton.me

Kameraden van S.